Onam yig'lamasinlar!...

Onam hozir xuddi  qizimga o’xshab qoldilar…

Hamroxon ayasini ko’zdan qochirib qo’ysa, vaximaning uyasini quradi. Uzoqdan ko’rinib qolgudek bo’lsam, jon-jaxdi bilan yonimga “uchib” keladi. Uxlayotganida qo’llarini bo’ynimga xalqa qilib o’rab, chirmab tashlaydi, ayam qochib ketmasin deb. Orada ko’zlari yumuq holda ham bir qo’lini cho’zib  qo’yadi, agar ko’zlangan predmet (ya’ni, ayasining qulog’i) qo’lga ilinmasa, shirin uyqu bemaza yig’iga aylanadi. Agar , mabodo, uyg’onganida yolg’iz bo’lsa, unda, huddi onasi tashlab ketgan bolaning ko’z yoshlariga o’xshagan dardli nolani butun mahalla eshitadi.

                Bola eng qo’rqadigani ham shu, onam meni tashlab ketmasin deydi.  Bola istamaydigan yana bir narsa bor, onam yig’lamasin deydi…

                Buvim betoblar. Og’ir betob…  

Onam huddi bolamga o’xshab qoldilar…

                Onasi bor insonlarning hammasi bola…