Go'zal bir bog'da mitti qushcha yashardi. Qushcha baxtiyor edi. U o'z bo'stonini sevardi. Ba'zan, "Shu gullar orasidatuxumdan chiqqanim qanday yaxshi-a...!" deb pirillab-pirillab aylanib uchib qo'yardi sevinganidan. Kengliklarni kezganda hushro'y patlarini shamol tarardi. Oftob yuzini mitti tumshuqchasiga qo'shib silardi. U uchardi. Baland balandlarga parvoz qilardi. Ko'zchalari gavxarday yonib, bog'iga qaytardi. Gohida, havoning avzoyi buzilganida, boshqa chug'urchuqlar bilan makonida qolardi. Tomchilarning ziloliga termulib, uzoq-uzoq orzu qilardi. Hayollaridagi hamroxi bilan cheksiz ummonlar osha parvoz qilardi. Uni orzulariga sherik qilardi. Yomg'ir tinib, quyosh kulganida yana moviy osmonni ko'zlab qanotlarini yoyardi.
To'satdan bo'ron boshlandi. Uni olib ketishdi. Qafasga solishdi... Mittigina yig'lamadi. Baxtni ko'zlashdan charchamadi. Unga mehr berishdi. Erkalab, suyishdi. Bora-bora u o'z qafasini yoqtirib ham qoldi...
Ammo, u kengliklarni qumsardi. Uchgisi kelganida qanotlariga qarab sayrab qo'yardi...
